De weg uit de pijn is dwars door de pijn.

Had iemand Aniana ooit gevraagd een boek over haar vader te schrijven, ze had dat radicaal geweigerd, en naar eigen zeggen ook nooit gekund.
Zelden sprak ze over haar vader, over haar zwarte verdriet.
Nooit sprak ze over zijn daad.

Het was te pijnlijk, verwoesting in de brutaalste zin van het woord.
Ze was geen schrijver en streefde andere ambities na.
Maar haar debuut is er, en wat voor een debuut.

Objectief kun je mij niet noemen, dat besef ik, maar ik heb met eigen ogen gezien hoe indrukwekkend haar volharding was, hoe uniek haar durf om het sluimerende trauma eindelijk in de ogen te kijken en te verwerken.

Dat is voor mij haar grootste overwinning, omdat het verhaal schrijven – zonder verwerking ervan – niet eens ter sprake kon komen. Omdat elke emotie, elke gebeurtenis in haar verhaal besmeurd is door de naweeën van haar vaders zelfmoord en er stuk voor stuk een gevolg van is.

Zoek de duistere verdoken pijn onder de oppervlakkige dagdagelijkse vrolijkheid.

Ze wilde altijd al de wereld inspireren. Ze wilde haar eigen pijn en de overwinning in haar strijd tegen de vroegdementie van haar moeder als inspiratie gebruiken om lotgenoten een hart onder de riem te steken, om anderen via haar persoonlijk verhaal te prikkelen om de liefde voor hun naasten voorop te zetten in plaats van de angst, de woede en de weerstand.

Ze was er aanvankelijk van overtuigd dat ze een boek over alzheimer schreef. Maar wie dieper graaft, ziet het werkelijke thema vanuit de diepe donkere krochten van haar ziel opdoemen.

Elke strijd – tegen haar moeders wegkwijnen, tegen haar eigen ziek-worden en altijd maar ziek-blijven, tegen haar verleden, heden én toekomst – verborg een uitweg, een excuus om haar pijn maar niet onder ogen te hoeven zien. Het decor van haar leven diende als richtingaanwijzer om haar ogen te openen voor de krassen waardoor ze getekend en geketend was, sinds haar vaders onomkeerbare, totaal onverwachte vertrek.

Het einde is nu beschrijft niet enkel het einde van haar angst voor een tweede allesoverheersend verlies maar luidde voor haar het einde in van de jarenlange ontkenning van haar trauma. Omdat ze toen zélf het besluit nam: ‘Genoeg dood. Ik wil zó graag weer leven.’

De ultieme verlossing komt wanneer je het aandurft het moeilijkste pad te bewandelen. Click To Tweet

De eerste stap is je probleem onder ogen durven zien.

Zestien jaren na de feiten, ging ze eíndelijk de juiste strijd aan, de deugdelijke strijd, de strijd tegen het monster in zichzelf. Schrijven was de weg en bleek zowel haar hel als haar ultieme redding te zijn. Schrijven was rouwen, rauwer dan een mens aankan. Schrijven was herstellen, herboren worden en bevrijd in het leven mogen staan.

Na een tergend lang schrijf- en verwerkingsproces, bleek de laatste zet naar bevrijding het luidop uitspreken van de pijnlijkste woorden van haar bestaan: ‘Mijn vader heeft zelfmoord gepleegd. Door ophanging.’

De ultieme verlossing komt wanneer je het aandurft het moeilijkste pad te bewandelen. ‘Niets is onmogelijk,’ heeft ze me al duizend keer gezegd sinds we samen zijn. Niets is onmogelijk, omdat haar bestaan het met goed en kwaad telkens weer bewijst.

Je verhaal vertellen doet de pijn niet verdwijnen maar bevrijdt je van haar ketenen.

Ze koos voor de zware weg en deed een gooi naar het felbegeerde TEDx-podium waarop elke spreker met een boodschap ooit in zijn leven wil staan. Als ze dan toch haar verhaal naar buiten zou brengen, waarom dan niet meteen voor de hele wereld.

Ze was in de wolken toen ze als een van de veertien uitverkorenen geselecteerd werd om haar verhaal te vertellen op het TEDx event van 16 december 2018. Ik zag haar werken, schrijven, huilen, redigeren, nog meer huilen, tot haar finale tekst uiteindelijk het licht zag. ‘Nooit kan ik deze woorden hardop voordragen,’ zei ze alsmaar. ‘Het kost al zoveel moeite ze op te schrijven.’

Maar die decemberdag sprak ze daadkrachtig de moeilijkste woorden van haar bestaan uit, het gruwelijke feit waarvan slechts enkelingen uit haar verleden op de hoogte waren en dat ettelijke vrienden en kennissen pas tijdens haar achttien minuten prime time voor het eerst te horen kregen. Alleen ikzelf wist wat haar die dag te doen stond, ik heb achttien minuten lang mijn tranen van trots en geluk de vrije loop gelaten.

Hoe een diep leed de oorsprong wordt van een prachtige missie.

Ik heb haar langzaam maar zeker zien loskomen van haar verdriet en zien uitbloeien tot de krachtige vrouw die ik bij onze eerste kennismaking in haar had gezien. Het was de ultieme bevrijding van een last die ze eenentwintig jaar lang met zich meedroeg, zonder er ooit maar iemand mee lastig te vallen, omdat ze dacht dat ze het alleen moest doen.

Haar leven is de laatste acht jaren radicaal veranderd. Dan heb ik het niet enkel over de verandering van haar burgerlijke staat. Ze heeft elke angst doorprikt. Elke demon recht in de ogen gekeken. Haar verdriet aangepakt en verwerkt. Ze heeft zichzelf teruggevonden. Halsstarrig doorgezet tot het verre einde, herrezen, en opnieuw begonnen.

En dat begin is nu. Het begin van een nieuw tijdperk.

Elk drama opent een deur naar een potentiële nieuwe toekomst.

Vanuit haar ervaring weet ze beter dan wie ook wat het betekent om achter te blijven na de onnatuurlijke dood van een geliefde.
Ze heeft zelf ervaren hoe zwaar het valt om het onbegrip van de buitenwereld op je ziel te voelen drukken.
Ze ziet het als haar missie om ondersteuning te bieden aan nabestaanden die een geliefde aan zelfmoord hebben verloren. Ze wil hen helpen om na die helse klap het geluk opnieuw te durven toelaten en te omarmen. Net zoals zij heeft gedaan.