En vooral: hoe kan je weer groeien als mens na zo’n klap?
Wellicht is dat voor velen onder ons nog de moeilijkste opdracht.
Alles verandert wanneer je nabestaande wordt
Nabestaanden na zelfdoding weten dit als geen ander: eenmaal je nabestaande wordt, verandert álles. Echt álles.
Wat zoiets met je doet, is werkelijk met niets te vergelijken.
Je blijft achter met vragen waarop je nooit meer een antwoord krijgt.
Je hartzeer en het verdriet voelen onoverkomelijk.
Je vraagt je duizend keer af of jij iets anders had kunnen doen. Of jij dit drama had kunnen voorkomen.
Je bent kwaad op alles en iedereen.
Je voelt de onmacht, schuld, schaamte of angst mateloos scherp in je hoofd zinderen.
Je vindt geen begrip in je omgeving. Omdat ze niet weten dat deze pijn werkelijk te groot is om te dragen.
Mensen komen of komen net niet.
En meestal is het niet altijd wat jij nodig hebt.
Mensen belasten je met vragen maar je wordt gek van de onwetendheid die je voelt doorheen hun woorden.
Mensen blijven van je weg omdat ze niet weten hoe ze vanaf nu met jou en je verdriet kunnen omgaan.
En jij denkt: dit kom ik nooit te boven.
Er is een uitweg
En toch is er een uitweg.
Het is mogelijk om jezelf uit dit diepe dal te trekken en je leven terug op de rails te krijgen.
Het is mij gelukt.
Dus kan het ook jou lukken!
Dat het rouwproces loodzwaar is, wil ik niet onder stoelen of banken steken.
Dit rouwproces is namelijk nog zwaarder dan het rouwproces na een natuurlijke dood.
Maar toch moeten we rouwen.
Want rouwen heelt.
Zonder het rouwproces te doorstaan, blijven we steken en maken we onszelf kapot.
We zijn het onszelf verplicht ons eigen leven te leiden, onszelf gelukkig te maken en ons levensgeluk niet langer te laten afhangen van een geliefde die jammer genoeg een andere keuze maakte.
Altijd evenveel blijven houden van de overledene en tegelijk toch zijn of haar keuze aanvaarden, dat is het punt waar we moeten toe komen.
Maar hoe beginnen we aan zoiets overweldigends?
Wat zijn de eerste stappen?
En hoe weten we met welke emoties we eerst aan de slag moeten?
Verder na zelfdoding
In het boek Verder na zelfdoding van Lore Vonck en Daisy Buttiens ontdekte ik een oefening rond ‘verder gaan’. Hierdoor kan je te weten komen waar het voor jou nog het meeste knelt. En dat is je eerste stap.
De oefening bestaat uit een lijst met 26 vragen. Ik voeg de lijst onderaan de blog toe.
De aanpak is als volgt:
- Je leest de lijst luidop voor, tegen jezelf.
- Het is belangrijk dat je deze oefening uitvoert op een rustig moment.
Niet wanneer je andere dingen aan het hoofd hebt. Dit is jouw moment. - Zonder je af van je huisgenoten.
- Zorg ervoor dat je na de oefening niet meteen ergens heen moet.
Er kunnen namelijk heel wat emoties naar de oppervlakte komen. - Laat élke emotie toe. Huil. Roep. Tier.
Alles wat je voelt opkomen, laat je zijn.
Het is door de pijn te voelen dat we onszelf kunnen vrijmaken van de pijn. - Na het lezen, kies je de drie zinnen die het moeilijkst waren om tegen jezelf te zeggen.
- Weet dat daar je diepste pijn zit, en dat je er nu reeds mee aan de slag bent gegaan door er bewust van te worden.
- Print of schrijf deze drie moeilijke zinnen op een blad papier. Hang ze ergens op of leg er ergens neer waar je ze regelmatig kunt lezen.
- Laat deze affirmaties je kracht geven en je eraan herinneren dat wat je voelt oké is, en dat de intensiteit zal afnemen na verloop van tijd.
Hoe overleef je de zelfdoding van een geliefde en kan je weer groeien als mens?
Probeer het. Doe het.
Het is voor je eigen goed.
Onthoud dat weglopen van de pijn ons niet vooruit helpt. Integendeel zelfs.
Door de pijn recht in de ogen te kijken en te gaan voelen en ervaren, kunnen we onszelf helen.
Volgende keer vertel ik je welke drie zinnen voor mij het moeilijkste waren en hoe ik ermee aan de slag ging.
- Zelfs al denk ik dat ik deze zelfdoding nooit te boven kom: ik zal dit overleven en zelfs groeien door deze ervaring.
- In het begin wil ik leren leven van moment tot moment, van uur tot uur en dag tot dag.
- Ik ga op zoek naar een persoon of personen bij wie ik mijn hart kan luchten als ik er nood aan heb en die naar mij kunnen luisteren.
- Ik probeer mijn hart en ziel niet te kwellen met vragen. Ik wil rustig blijven. Er komt een dag dat de antwoorden zullen komen.
- Soms zal ik overspoeld worden door emoties. Deze emoties zijn normaal in mijn situatie. Ik weet dat deze emoties tijdelijk zijn.
- Mezelf eens angstig of waardeloos voelen is normaal in mijn rouwproces.
- Woede, zelfverwijten en verwardheid zijn normale emoties. Ik word niet gek: ik ben diep gekwetst.
- Ik geef mezelf het recht me schuldig te voelen over de dood van (naam van overledene), maar ik geef mezelf ook het recht om boos te zijn op (naam van overledene).
- Kwaad zijn op alles en iedereen is een normale reactie. Ik geef mezelf de toelating om boos te zijn en vind veilige en positieve wegen om deze emotie te kunnen uiten.
- Ik heb het recht mezelf verwijten te maken voor wat ik deed of niet deed, zei of net niet zei. Dit zal overgaan in spijt en vervolgens in machteloosheid.
- …
- …
Lore Vonck
Verder na zelfdoding
De auteurs putten uit professionele en persoonlijke ervaringen en beroepen zich op tal van wetenschappelijke bronnen. Lore Vonck coördineert Werkgroep “Verder na zelfdoding”, het expertisecentrum in rouwen na zelfdoding in Vlaanderen.
Aniana Taelman
Het Einde Is Nu
